امام حسن عسگری یازدهمین پیشوای شیعیان می باشد که در هشتم
ربیع
الثانی سال 232 متولد گردیده است.
پدرش امام دهم
حضرت
امام هادی علیه السلام و مادرش بانویی شایسته به نام « حدیثه » می باشد.
آن حضرت چون به دستور خلیفه عباسی مجبور به سکونت در
سامراء و
در محله عسگر، نظامی سکونت گزیدند او را
عسگری
گویند.
البته القاب دیگری نیز برای آن حضرت بوده که عبارتند از « نقی» و « زکی»
است و کنیه آن حضرت نیز « ابو محمّد » می باشد.
آن حضرت 23 ساله بود که
پدرش امام هادی علیه السلام به شهادت رسید. مدت امامت آن حضرت 6 سال و در مدت کوتاه
امامت خویش با سه نفر از
خلفای
عباسی:
المعتزه بالله،
المهتدی
بالله،
المعتمدبالله، معاصر بود که شدیداً از جانب
این خلفا تحت فشار و محدودیت بود بطوریکه علاوه بر سکونت اجباری در محله نظامی حتی
آن حضرت را در زندان نیز محبوس نمودند.
وی در عین حال از مبارزه با حکومت
ستمگر و حفظ یاران و شیعیان خود و ایجاد شبکه ارتباطی با شیعیان مناطق مختلف ازطریق
تعیین نمایندگان و ارسال پیام ها و پیک ها و فعالیت های سری سیاسی، حمایت و
پشتیبانی مالی از شیعیان، تقویت و توجیه سیاسی رجال و عناصر مهم شیعه در برابر
مشکلات در آماده سازی شیعیان برای
دوران
غیبت فرزند خود امام دوازدهم دست برنداشت.
با تمام دشمنی ها و کینه
توزی دربار عباسی نسبت به آن حضرت، عظمت معنوی و کمالات و
گاهی
چنان آنها را تحت تأثیر قرار می داد که در برابر آن حضرت سر تعظیم فرود می آوردند.
اگر چه امام حسن عسگری علیه السلام شدیداً از طرف دستگاه خلافت عباسی تحت
نظر و محدودیت شدید قرار داشت لکن آن حضرت بُعد علمی از آیین اسلام و اشکال ها و
شبهات مخالفان و تعیین اندیشه صحیح اسلامی و تربیت شاگردان لحظه ای فرو گذار
ننمودند.
درسال 255
تنها
فرزند آن حضرت
مهدی
موعود چشم به جهان گشود.
از آن حضرت گاه برای دلگرمی و حمایت از شیعیان و
دفع منکران و احیاناً جلب آنان کرامات و
معجزات
فراوانی به ظهور رسیده است.
سرانجام حکومت عباسی که از نفوذ و معنویت امام علیه
السلام در جامعه نگران بود به همان شیوة دیرینه متوسل شد و آن حضرت را پنهانی مسموم
ساخت.
آن حضرت در سال 260 هجری قمری به شهادت رسید و در خانه خود در سامراء
در کنار مرقد پدرش به خاک سپرده شد .
