و میان تو و خدا چه سری بود که خون خویش را به بهایش دادی و گذاشتی و گذشتی؟!
و من به چه می اندیشم که خونت را فرش راهم ساخته ام و میگذرم و نمیگذرم؟!
کاش منم مثل تو تموم زندگیم رو بریزم تو یه کوله پشتی و با خیال راحت سرمو بذارم رو خاک و چشمامو به تموم دنیا ببندم!
شهدا!
نمیشه دست ما رو هم بگیرید و ببرید پیش خودتون؟!
اینجا دیگه جایی برا زندگی کردن نیست! دیگه تو این شهر نمیشه نفس کشید!
شهدا دلمون تنگتونه!
مردم سالاری دینی در ساحت نظریه به معنای نقش آفرینی مردم در عرصه اداره- کلی و جزیی- جامعه براساس معیارها و مبانی دینی است ....
عدم درکی که سال‌های سال هم به غیر از مقام معظم رهبری به عنوان دوستدار اصلی مردم، از آن غافل بودند و نمی‌دانستند که در دامن "مردم" ایران چه بصیرت‌ها و ایثارگری‌های بزرگی نهفته است، اما دست روزگار، تاریخ انقلاب اسلامی را به 9 دی رساند.
............ ادامه مطلب
سردار محمدرضا نقدی روز چهارشنبه در همایش حلقه های صالحین دانشجویان
بسیجی آذربایجان شرقی، با اشاره به اهمیت تشكیل حلقه های صالحین در دانشگاه
ها، هدف از تشكیل آن را سازندگی، ارتقای بصیرت، متعالی شدن معرفت و تغییر
وضع اخلاق و رفتار و پاسخگویی به شبهات برشمرد.
وی افزود: بسیجیان با تشكیل این حلقه ها در استمرار خودسازی حركت كرده اند.
وی گفت: امروز دنیایی كه می خواهد از دست طاغوت آزاد شود، برای رفع شبهات خود نیاز بیشتری به بسیجیان دارد.
رهبر عاليقدر حضرت آيت الله سيد على خامنه اى فرزند مرحوم حجت الاسلام والمسلمين
حاج سيد جواد حسينى خامنه‌اى، در روز 24 تيرماه 1318 برابر با 28 صفر 1358 قمرى در
مشهد مقدس چشم به دنيا گشود. ايشان دومين پسر خانواده هستند. زندگى سيد جواد خامنه
اى مانند بيشتر روحانيون و مدرسّان علوم دينى، بسيار ساده بود. همسر و فرزندانش نيز
معناى عميق قناعت و ساده زيستى را از او ياد گرفته بودند و با آن خو داشتند.
علت «باید»ی اطاعت از ولی‌فقیه، همان وجوب اطاعت از «فقه» و احکام الهی است که اطاعت از مرجعیت را به دنبال می‌آورد. «ولی‌فقیه» نیز یک «مرجع» است، با این تفاوت که حیطه‌ی عملکرد او از مسائل شخصی گذشته و مسائل اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، حکومتی و ... را نیز در بر می‌گیرد. چرا که فقه اسلام نیز منحصر به طهارت و غسل و کفن نمی‌باشد.
الف - همان‌طور که بر همه‌ی مسلمانان واجب است تا عبادت، تجارت، ازدواج
... و همه‌ی امورشان بر اساس احکام الهی باشد، واجب است که حکومتشان
نیز یک حکومت اسلامی باشد، چرا که تا حکومت اسلامی نباشد، اجرای احکام
الهی ممکن نیست. لذا همان‌طور که در سایر احکام انسان یا باید خودش
مجتهد باشد و یا از یک مجتهد تقلید نموده و مطیع او باشد، در حکومت نیز
همین‌طور است. منتهی با این تفاوت که مجتهدین و مراجعی که در میان مردم
شناخته شده هستند و مردم در آنها قابلیت اداره‌ی جامعه‌ی را می‌بینند،
از میان خود یک نفر را که حایز شرایط کامل‌تری است انتخاب می کنند. و
سپس همان فقه اسلامی [چه در تشیع و چه در تسنن]، اطاعت از او را برای
همگان و حتی سایر مجتهدین واجب می‌نماید.
بدیهی است این «وجوب»، عین عقل است. نمی‌شود که انسان مسلمان باشد، اما
غیر مسلمان و بر اساس احکامی خارج از اسلام بر او حکومت نماید. و
نمی‌شود که حکومت اسلامی باشد، اما غیر فقیه مجتهد رهبری آن را بر عهده
بگیرد و نیز نمی‌شود که «ولی فقیه» باشد، اما اطاعتش دلبخواهی باشد.
دقت فرمایید که «ولایت» یک مقوله‌ی منحصر به تشیع یا اسلام نیست. هر
کسی ولایتی را [چه در امور شخصی و چه اجتماعی و سیاسی]، خواه ولایت
«الله» باشد و خواه ولایت «طاغوت».
ب – اما در خصوص بر حق و عادل بودن نیز، راهش همان است که «فقه اسلامی»
برای ثبوت عدالت یک مجتهد تبیین کرده است. در فقه اسلام بیان شده است
که اکثریت «عدالت» یک امام جماعت یا یک مجتهد یا مرجع را تأیید کردند،
برای حکم به عدالت کافیست. پس اگر اکثریت علما، مجتهدین، مراجع، و مردم
و نمایندگانشان در مجلس خبرگان آن را تأیید کردند، دیگر جایی برای شک و
تردید نیست. و این شک هیچ رجحان عقلی ندارد.
ج – اما این که چه گفته او همیشه بماند. هیچ کس چنین سخنی نگفته است.
بلکه انتخاب و نیز ابقای «ولی فقیه» در یک حکومت، باید ساز و کار تعریف
شده‌ای داشته باشد که منطبق با فقه باشد. چنان چه حتی انتخاب یک
شهردار، فرماندار یا وکیل مجلس نیز در هر حکومتی از ساز و کار خود
برخوردار است. در نظام جمهوری اسلامی ایران و قانون اساسی‌اش نیز
تعاریف و چارچوب‌های بسیار معین و مشخصی برای انتخاب یا ابقا و تداوم
رهبری تحت عنوان «ولایت فقیه» تعریف شده است. پس هر گاه آن شرایط محقق
نگردد و یا اصلاً مردم نخواهند که حکومتشان اسلامی باشد، رهبر یا ولی
فقیه تغییر می‌یابد.
رخدادهای جدید در جهان عرب وخیزش مردمی منبعث از بیداری
اسلامی در قالب انقلاب های عربی از جمله مسایل و رویداد هایی
است كه نمی توان بی تردید از اهمیت آن بر شاكله سیاستگزاری
اسراییل صرف نظر كرد ویا آن را نادیده انگاشت. توجه به این
نكته ضروری است كه دستگاه سیاستگزاری اسراییل از آن زمان تا
كنون درگیر موضوع مهمی چون نقش خیزش مردمی منطقه عربی
خاورمیانه وتاثیرات آن بر مردم ساكن در اراضی اشغالی بوده است.
از این جهت توجه نوشتار حاضر معطوف به بررسی این نكته كلیدی
است كه پیامدها و واكنش سران حكومتی اسراییل در قبال رویداد
فوق چه بوده است؟و ایا ترس اسراییل از این وقایع وتهدیدات ناشی
از آن به تغییرات احتمالی در سیاستگزاری ها ی این رزیم منجر می
شود ویا آن را وادار میكند دست به اعمال خشونت بار بیشتر بزند؟
در نوشتار پیش روی كوشیده ایم این مهم را ارزیابی نماییم.
